Śmierć Skinny Puppy
artykuł autorstwa Perrego Sterna, oryginalna publikacja: magazyn NETWORK, wiosna 1996
To wydaje się całkowicie nieodpowiednie, że rozkład Skinny Puppy nie został ogłoszony z apokaliptyczną kakofonią, lecz raczej z cichym szumem heroiny w czasie jej podróży ze strzykawki do krwiobiegu. Jako jedni z inicjatorów muzyki industrialnej, trio z Vancouver spędziło dwanaście lat rozwijając tę jakże ważną gałąź współczesnej muzyki rockowej, gdzie heavy metal i awangardowy teatr stapiają się w jeden bulgoczący kocioł wypełniony strachem i złością. Mimo, że Trent Reznor na pewno odniósł od nich większy sukces jako muzyk industrialny, są nadal miejsca w Europie i stanach, w których Kanadę asocjuje się z trzema nazwami: Waynem Gretzkym, Pamelą Anderson oraz Skinny Puppy.
Dnia 23 sierpnia, 1995 klawiszowiec Dwayne Goettel został znaleziony martwy w łazience w domu swoich rodziców w Edmonton. Padł ofiarą przedawkowania narkotyków, pracował w tym czasie nad końcowym miksem albumu ‘The process’, dziewiątego albumu Skinny Puppy. To była ostatnia z niekończącej się serii tragedii, które spadły na grupę przed tym przedsięwzięciem. Ironiczne przesłanie ich poprzedniego albumu, Last Rights, zostało zauważone przez wszystkich.
‘Wiedziałem, że dla mnie to ostatni album Skinny Puppy’ tłumaczy spokojnym głosem wokalista Ogre, który nie pasuje do ksyfki jaką przybrał na potrzeby artystyczne. ‘Myślę że to najpiękniejszy i najboleśniejszy album jaki zrobiliśmy dotychczas. Patrząc w przeszłość widzę, że on opisuje batalię trzech ludzi ze światem, chcących, aby brzmiał dokładnie tak jak sobie wyobrażają. Udowadnia mi dobitnie, że ciągle jest wiele uczucia w muzyce elektronicznej’.
Pod koniec roku 1982, dwóch Kevinów, Ogilvie oraz Crompton, spotykają się w Vancouver i nagrywają razem taśmy. W odpowiedzi na wesołe i żywe rytmy muzyki elektronicznej tamtego okresu, nagrywają muzykę straszną, chorą i ogarniętą nienawiścią – nazwali ją Skinny Puppy. Aby zaoszczędzić jakichkolwiek pomyłek [i ukryć fakt, że Crompton nadal gra na bębnach w techno popowej grupie Images in Vogue] obrali pseudonimy – Nivek Ogre dla Ogilvie, oraz cEVIN Key [bo Crompton grał teraz na klawiszach]. Oddani mieszającym w głowie i uderzającym metalowym brzmieniom perkusji oraz mrocznym przesłaniom, pierwsze próba Skinny Puppy, obecnie kultowe kaseta ‘Back and forth’ sprawiła że firma Nettwerk z Vancouver podpisała z nimi kontrakt. Następujący światowy sukces grupy pomógł sfinansować start takich komercyjnych sukcesów jak Sarah McLachlan i Grapes of Wrath.
Osobiste stosunki pomiędzy Ogrem i Keyem nigdy nie były łatwe i kiedy Goettel zastąpił w 1986 roku Williama Schroedera, spolaryzowały się dwa bieguny ‘my przeciwko niemu’: Key i Goettel pisali i nagrywali muzykę, a Ogre zajmował się słowami. Key, w innym wywiadzie, powiedział, że zawsze toczyły się gorące debaty pomiędzy nim a Ogre’m – ‘często na tematy bardzo osobiste, takie jak ‘wkurwia mnie sposób w jaki się zachowujesz!’ Oczywiście, były czasem emocje równie silne, lecz pozytywne, negatywne przeciwstawione pozytywnym. ‘ Ci dwaj już ze sobą nie rozmawiają.
Podział między członkami grupy także dotyczył narkotyków. Nie na temat, czy brać, ale co. Dopóki wszyscy tylko palili trawkę, [często są pozdrowienia dla ‘Green Guya’ na pierwszych albumach] wszystko było okay. Kiedy sięgali po cięższe rzeczy, życie stawało się trudne. Dziwnym zbiegiem okoliczności, zawsze tylko jeden z członków grupy brał heroinę, a wtedy dwaj pozostali starali się go z tego wyciągnąć. Dwayne był ostatnim, który przechodził fazę z heronią.
Problemy z ‘The Process’ rozpoczęły się bardzo wcześnie. Zespół się prawie rozpadł po zakończeniu trasy po Last Rights’ w 1992. Key wystąpił w ich imieniu. Ogre tłumaczy: ‘Kevin chciał zdobyć dla nas lepszy kontrakt, chciał znów od podstaw nas zbudować. Wtedy dla mnie było to logiczne’. Grupa podpisała kontrakt z American Recordings, prestiżową wytwórnię Ricka Rubina. Na tę płytę, SP dostali 700000 $.
Pierwszy problem przyszedł naturalnie. W listopadzie 1993 roku grupa musiała ewakuować się ze swego domu z Zuma Beach, bo szalał tam pożar i strawił także ten dom. W lutym 1994, Key zagrał rolę w filmie ‘Doom Generation’ i miał wypadek [złamana rzepka i lewa ręka, 30 szwów na twarzy i nogach] podczas akrobacji kaskaderskiej. Wytwórnia nie była zadowolona z pierwszych taśm, przesunęła datę premiery. Kiedy producent Roli Mossiman przestał współpracować z grupą, powstawała powoli druga wersja albumu, lecz Ogre już napisał i nagrał swoje liryki i coraz bardziej izolował się od reszty grupy.
Na początku 1995 powstała druga wersja albumu, lecz ciągle nie podobała się wytwórni. W Marcu Ogre przeprowadził się z L.A. do Seattle gdzie zaczął pracować z Markiem Walkiem, pierwszym inżynierem na ‘The Process’ nad projektem o nazwie W.E.L.T. [When everyone learns the truth – kiedy wszyscy poznają prawdę]. 12 czerwca, według Ogre, zadzwonił od do Keya z informacją że odchodzi od Skinny Puppy. ‘Musiałem spojrzeć na moje życie jako Kevin Ogilvie i spytać samego siebie co ja robie z tymi ludźmi.’ przypomina sobie. Kiedy Ogre się odsunął, Key i Goettel powrócili z taśmami do Vancouver, aby przy współpracy z Davem ‘Rave’ Ogilvie, człowiekiem, który ich zawsze produkował, stworzyć trzecią wersję albumu.
W zespole zaczęło się kotłować. Key czuł się oszukany przez American Rec. bo przestali finansować projekt po tym jak taśmy opuściły Los Angeles. Dowiedział się też, że American chce zerwać z nimi kontrakt, który opiewał trzy płyty, i że wydadzą projekt Ogre’a – W.E.L.T. Nie zważając na to, prace nad albumem trwały dalej. Był prawie skończony, kiedy umarł Dwayne. Półtora tygodnia później, Key dostarczył ostateczny miks albumu do wytwórni.
Jednakże nie usłyszeliśmy jeszcze ostatniego słowa Skinny Puppy. W maju Nettwerk wyda ‘Brap: Back and forth series 3 and 4’, dwupłytowy album z pierwszymi, niepublikowanymi kawałkami, niepublikowanymi wersjami znanych utworów które pochodzą jeszcze z 1982 roku, kiedy Ogilvie i Crompton zaczynali współpracę. Key będzie kontynuował pracę nad Download, projektem, który stworzył wspólnie z Goettelem kiedy zespół był w rozpadzie. Jeśli chodzi o Ogre’a, opisuje W.E.L.T. jako ‘mroczny, ciemny album który nie ma tylu płaszczyzn co albumy Skinny Puppy. Nie jest mniej agresywny, tylko bardziej konkretny’. Jeśli te słowa opisywałyby ostatnie dni Skinny Puppy, to może ‘The process’ nie byłaby ich łabędzim śpiewem.
|
