Widzowie! Nie wiecie, kim jest operator kamery.
Nie wiecie, dlaczego zmuszają was do oglądania tych rzeczy.
Ja też nie. Widzicie mnie. Ja nawet was nie widzę.
Mogę być martwy, zanim to obejrzycie. Całkiem możliwe że jestem.
Nie wiecie, kim jest człowiek, który tworzy rzeczy, które chce, żebyście zobaczyli.

ZNISZCZCIE NATYCHMIAST SWOJE TELEWIZORY!

Nie wolno wam słuchać żadnych rozkazów! To wszystko, co mogę wam powiedzieć na tym etapie ludzkości.
Uwierzcie mi!"

Exactly 30 years ago, they drafted me into the army.
As we used to say in the filth, ugh in the military,
ugh in the army....
It doesn't really matter where we said it.
The important thing is that we said:

"18 months, in a dog's ass!"
(That's how we say it in Poland)

What was it like? For 18 months, I had to survive with pathological morons with the IQ of a crushed apricot!

I was a sapper! And what did they tell us all the time?

"A sapper doesn't have to be smart.There have to be a lot of sappers." :P

Voder był pierwszym na świecie elektronicznym syntezatorem mowy.
W 1939 roku Homer Dudley, pracujący w Bell Telephone Laboratories w Murray Hill w stanie New Jersey, publicznie zademonstrował Vodera – pierwsze urządzenie elektroniczne, które mogło generować ciągłą mowę ludzką elektronicznie.

Voder został zaprojektowany na Światowe Targi w Nowym Jorku w 1939 roku jako pokaz zaawansowanych prac prowadzonych w Bell Laboratories. Był to system obsługiwany ręcznie, wymagający przeszkolenia, dziesięciu palców, dwóch pedałów nożnych, dźwigni kolanowej i przełącznika ramiennego do generowania dźwięków. Jakość dźwięku była faktycznie lepsza niż w przypadku większości syntezatorów mowy aż do końca lat 90. XX wieku.

O, Bonny Portmore, z przykrością patrzę
Na tak fatalne niszczenie twych pieknych drzew
Stały one na twym brzegu przez wiele długich dni
Aż przypłynęły wielkie łodzie z Antrim, by je spławić

O, Bonny Portmore, jaśniejesz tam, gdzie stoisz
Im więcej o tobie myślę, tym myślę dłużej
Gdybym miał cię teraz, jak kiedyś miałem
Wszyscy lordowie w Starej Anglii nie kupiliby Portmore

Wszystkie ptaki w lesie gorzko płaczą
Śpiewając: „Gdzie się schronimy, gdzie będziemy spać?”
Bo dąb i jesion zostały ścięte
A mury Bonny Portmore runęły do ​​fundamentów

O, Bonny Portmore, jaśniejesz tam, gdzie stoisz
Im więcej o tobie myślę, tym myślę dłużej
Gdybym miał cię teraz, jak kiedyś miałem
Wszyscy lordowie Starej Anglii nie kupiliby Portmore

John Roebling, projektant mostu Brooklyńskiego, zaledwie kilka dni po ukończeniu planów zmiażdżył stopę między palami nabrzeża a promem i w niecałe trzy tygodnie zmarł na gangrenę.

Nie musiał umrzeć, ale jedyną metodą leczenia, na jaką się zgodził, była hydroterapia. A to okazało się bezużyteczne.

I było uderzające, że człowiek, który całe życie budował mosty nad granicami wód, aby ludzie nie zmokli, wierzył, że jedynym prawdziwym lekarstwem jest zanurzenie się w wodzie.

Po śmierci Johna Roeblinga stanowisko głównego inżyniera objął jego syn Washington i to była kolejna ciekawa historia.

Washington Roebling miał wtedy zaledwie 31 lat i nie miał żadnego doświadczenia w budowie, z wyjątkiem drewnianych mostów, które zaprojektował podczas wojny secesyjnej.
Ale okazał się jeszcze bardziej genialny niż jego ojciec.

Jednak niedługo po rozpoczęciu budowy Mostu Brooklińskiego został uwięziony na kilka godzin w wyniku pożaru w jednym z podwodnych kesonów i wyszedł z niego z ciężkim przypadkiem wyniszczajacej choroby polegającą na gromadzeniu się pęcherzyków azotu w krwioobiegu.

Prawie zabity w wyniku wypadku, stał się inwalidą i nie mógł opuścić pokoju na najwyższym piętrze, kiedy wraz z żoną zakładał dom w Brooklyn Heights. Tam Washington Roebling siedział codziennie przez wiele lat, obserwując przez teleskop postęp budowy mostu, każdego ranka wysyłając żonę na dół z jego instrukcjami, rysując wyszukane kolorowe rysunki dla zagranicznych pracowników, którzy nie mówili po angielsku, aby zrozumieli, co mają robić.

A niezwykłe było to, że cały most dosłownie miał w głowie. Każdy element został zapamiętany, aż do najdrobniejszych kawałków stali i kamienia.
I choć Waszyngton Roebling nigdy nie postawił stopy na moście, był on w nim całkowicie obecny, jakby pod koniec tych wszystkich lat w jakiś sposób wrósł w jego ciało.